آفتاب عرق کرده
جزیره
سیاه
مسیح گریان و
ابراهیم در آتش سوخت
دست بی دلیل روی کاغذم قدم میزند
مجرای اشک گل را بستند
موج از ساحل
فراری
کاغذ هم سرکش شده
دست آفتاب لرزید
جزیره
سیاه
اشک شهر را در جوی آب تکاندند
دیوار خمیازه میکشید و
سنگ زوزه ...
هر بار به دنبال دری می گردم
که حرف تازه ای ...
ح
ی
ف...
مرا به باد وصله می زنند و
تو
در بن بست جزیره
کاغذ را خفه می کنم
خدا مرده است
(15/2/86)
این روزها
روزهای سپیدی نیست
درین سراب
نیلوفری کو تا بهار کند مرا
با یک گل
با صد گل – حتی با هزاران باغ هم بهاری نیست
دلم نمی زند
آفتابی که اجازه ندارد /چرا به سمت من می دود
- این خورشید گیس بریده هم هر روز ستاره های مرا می کشد –
در هم آغوشیم با آفتاب انتقامت را می گیرم
ای کاش تاب دیدن داشتی آبان
تنها گناهت بخش کردن بهار بود
در جایی که هر شب کنارم می خوابیدی
اکنون خشکیده آبی است در دریای پرتلاطم دشت
من سراغت را از باران می گیرم
در روزهای ...
[امروز را بجای من سلام خیرات کن ]
برای هم یارم هم
یاری که مرا
نردبان میخواند
محض توجیه خطای خویش
سقف خدا هم زخمی است
از سنگباران معبد سوء تفاهم ها
با هزار انگشت اشاره
آسمانی که قهرمان پرش ارتفاع بود
امروز
بزدل تر از آنست که پایین بیاید
دو سه متری پادشاه هفتم
صدای سُمِ باران
خوابم را شکاند
دیروز را بجای من از حفظ خواندی؟
روزی که رفاقت ارزانترین بهانه بود
برای نوشتن
کاش میدانستی آبیم
میدانستم زردی
شاید اگر می دانستی
سبز می شدم
(ا.آبان)
9/2/86
ای شعری از دور!
بیا بر زمین بریز
من از این دست
می شکنم یک شب
و تا صدای تو برگردد
یاد من به کسی باشد که نگویم
از این رازی که در من است
می شکنم امشب
این شعری از دور می شود
می ریزم و خالی تر از خود
این شعری از بر نمی گردد
من از این جا شکست
می شکنم هر شب
سلام که ساده ترین راه رسیدن است
به نزدیکترین نقطه تعادل
در مداری که این روزها ناپایدار است
این دور و نزدیک شدن
دل تنگ و تنگ دل بودن هم
کوتاهی آدمی نیست
سزای سربه هوایی ماست
این راه هنوز مانده را به شرط آمده ایم
خوشبختیم که شرم باختن و شوق بردن با ما نیست
وقتی ما هرطور هم که آمده باشیم
به وقت رفتن تنهائیم
اما دلخوشیم
که در این دایره
آنقدر مهربان مانده ایم
که به این دوری عاشقانه تن دهیم ...